gedicht
Ik loop in een tuin zo vol met bloemen, en hoor de bijen zachtjes zoemen.
Ik kijk naar de mooie blauwe lucht, en zie een vogel in zijn vlucht.
Hier wandel ik zo graag met jou, mijn aller liefste mijn eigen vrouw.
Zo jong en alles al vergeten zijn, dat brengt verdriet en heel veel pijn.
Jou wereld is zo mooi en schoon, dat ik mij steeds mee gaander toon.
Ik zal er altijd voor jou zijn, ook al is jouw wereld nog zo klein.
Je bent soms verdrietig en bang, maar die angst duurt nooit zo lang!
Dan ben je alles weer vergeten, en begin je weer opnieuw want je wil het weten!
Telkens weer de zelfde vragen, waar je dan mee aan komt dragen!
Je kent me niet meer en dat brengt leed, maar denk maar niet dat ik jou vergeet!
Op handen zou ik je willen dragen, als je dat van mij zou vragen!
Ik hou je hand vast als van een kind, omdat ik weet dat je dat prettig vind!
Ik zal je beschermen lief zo lang ik kan, al maakt de toekomst mij wel bang!
Wand als ik niet meer langs kan komen, zijn ze echt kapot onze mooie dromen!!
Reactie plaatsen
Reacties